Seventh Chapter "Give me love"

“I enjoy even an empty promise, that will never come true”

Skamieniałem. Moje ciało zastygło niczym posąg. Od kilku godzin leżałem w bezruchu na kołdrze, nawet nie zadając sobie trudu, aby otworzyć powieki. Uchylenie ich oznaczałoby powrót do rzeczywistości, świata pełnego bólu, trudu i cierpienia. W takim razie, dlaczego miałbym chcieć z powrotem się tam znaleźć? Kraina marzeń oraz nierealistycznych urojeń, była odpowiednim miejscem, aby odciąć się od prawdy. Oczywiście, zdawałem sobie sprawę, że przyjdzie taki moment, w którym będę musiał zmierzyć się oko w oko z rzeczywistością. Jednak ta chwila jeszcze nie nastąpiła. Mogłem spokojnie cieszyć się światem, który sam wykreowałem. Zero płaczu, zero chęci zadawania sobie bólu, zero Louisa. Może sprostuję: zero prawdziwego Lou, człowieka przysparzającego mi z dnia na dzień coraz więcej cierpienia.

Przebywałem z chłopakiem, który zawsze się ze mną zgadzał i był nadzwyczajnie miły. Który przynosił mi śniadanie do łóżka i szeptał na ucho czułe słowa. Która wplatał moje loki na palce i pozwalał napawać się swoją obecnością. Który mnie kochał. To był brakujący puzzle; bez niego nie istniał Harry Styles. Bez niego istniała wyssana z wszelkich emocji skorupa. Tomlinson z mojej głowy miał ten sam słodki zapach, który szczerze uwielbiałem, te same hipnotyzujące oczy i rozczochrane włosy. Zmieniał się jedynie jego stosunek do mojej osoby oraz uczucie, jak wobec mnie odczuwał. Nienawidził mnie, lecz kochał. Zasadnicza różnica, czyż nie?

Nagle do pokoju wparował Niall, wyrywając mnie z marzeń i sprowadzając na ziemię. Blondyn rzucił się na łóżko obok mnie, ciężko dysząc. Widać, że miał kłopoty z oddychaniem. No cóż, spodziewając się, co mogło do tego doprowadzić, wywnioskowałem, że urządził sobie krótki maraton po schodach na górę. Chłopak odwrócił głowę w moją stronę, dzięki czemu mogłem dostrzec, że powoli stabilizował swoje tętno.

- On tam… na ciebie… czeka – wybełkotał, w niektórych miejscach przerywając, żeby wziąć głęboki wdech.

Kiedy doszło do mnie, co ma na myśli, otworzyłem oczy jeszcze szerzej i szybko zamrugałem. Serce zabiło mocniej, a krew zawrzała w żyłach. Natychmiastowo usiadłem na pościeli, czując zawroty głowy od tak niespodziewanego ruchu.

- Mówisz o…? - rzuciłem mu pytające spojrzenie, chcąc się upewnić.

- Tak. O Lou. Siedzi w kuchni i wypytuje, kiedy zejdziesz. Powiedział, że chce z tobą wyjść, czy coś. Już i tak zrobił niezłą awanturę, że …hej!

Przerwałem mu, wybiegając pędem z pokoju. Nie było mądrym posunięciem zostawianie go samego w moim pokoju, lecz to było jedyne wyjście. Czy ja śnię? Louis Tomlinson planuje mnie gdzieś zabrać i na dodatek się niecierpliwi? Tak, to z pewnością nie jest jawa.

Znalazłem się w kuchni szybciej, niż to było możliwe. W głowie wciąż mi wirowało, a przed oczami migały czarne plamki. Obrzuciłem wzrokiem pomieszczenie i napotkałem niespodziewaną przeszkodę. Przed moimi oczami stał On. Jego usta były zaciśnięte, ale oczy zachęcająco się uśmiechały. Błysk w tych szafirowych tęczówkach niemal powalił mnie na kolana. I znów dostrzegłem coś, co nie pomagało mi w koncentracji. Dlaczego on stał tak blisko?

[soundtrack]

- Przejdziemy się?

Energicznie pokiwałem głową. Jego głos bardzo mnie zaskoczył, był taki… szczery. Dawno go takiego nie słyszałem; przecież od kilku miesięcy prawie się do mnie nie odzywał, a jeśli już to robił, wówczas wypowiedź była ironiczna lub złośliwa. Od wczorajszej rozmowy, a raczej kłótni, zdążył diametralnie się zmienić. Na jego czole nie pojawiał się ta pionowa zmarszczka, oznaka zirytowania, a ton jego głosu nie był oziębły. Mogłem spokojnie obserwować jak ciało spina się, kiedy schyla się, aby założyć buty, i rozluźnia, gdy się prostuje. Takie małe detale wyzwalały we mnie uczucie pozornego szczęścia. W końcu od jakiegoś czasu nie było mi dane ich obserwować.

Szybko włożyłem na stopy tenisówki i skierowałem się do drzwi. Louis mnie jednak wyprzedził i otworzył je, kiwając głową, abym wyszedł pierwszy. Oniemiałem. Może ten dzień nie będzie zaliczał się do dramatów, które przeżywałem niezmiennie od dłuższego czasu, lecz zajmie pierwsze miejsce na liście chwil tak wspaniałych, że aż niemożliwych do spełnienia? Potrząsnąłem głową, jak gdyby próbując odegnać niechciane myśli i przeszedłem przez próg. Chłopak dokładnie zamknął za nami drzwi, przez co miałem wrażenie, że tym gestem chciał podkreślić, iż jesteśmy zupełnie sami. Jeżeli rzeczywiście takie były jego intencje, cieszyłem się.

- Gdzie idziemy? – zapytałem , nie wiedząc jak rozpocząć temat.

- Kieruj się w stronę parku.

Zaległa między nami niezręczna cisza, której nie sposób było przerwać. Wpatrzyłem się w ziemię, uznając moje stopy za bardzo interesujący obiekt obserwacji. Od czasu do czasu zerkałem kątem oka na bruneta, sprawdzając czy i on na mnie patrzy. Znów była to złudna nadzieja, gdyż ani razu go na tym nie przyłapałem. Westchnąłem cicho, czując, że dłużej nie wytrzymam, jeśli choćby słowo nie wydobędzie się z moich ust.

- Przepraszam.

- Przepraszam.

Parsknąłem śmiechem. Równocześnie powiedzieliśmy to samo, zważając na to, że oboje mamy za co przepraszać. Spojrzałem na niego i zorientowałem się, iż on również na mnie patrzy. Nie chcąc przerywać tej pięknej chwili, utonąłem w jego oczach. Nieustannie się w nie wpatrywałem, czując, że zagłębiam się coraz bardziej. Chłopak odchrząknął, a ja momentalnie spłonąłem rumieńcem. Odwróciłem głowę, starając się nie pokazać więcej oznak zażenowania; w jego obecności już i tak zbyt często się czerwieniłem.

Nagle poczułem na dłoni czyjś dotyk. Przeszły mnie dreszcze, gdy zdałem sobie sprawę, kim ów osoba jest. Znów spojrzałem w jego stronę, jednak ominąłem oczy, wiedząc jak może się to skończyć. Chłopak wzmocnił uścisk i odwrócił mnie przodem do siebie.

- Harry

Moje imię w jego ustach brzmiało tak… niezwykle. Jedno słowo, a przepełniło mnie tak ilością emocji. Nie miałem pojęcia, że aż tak mu przykro. Słysząc tyle skruchy, w jednym momencie mu wybaczyłem. Wszystko. Że zostawił mnie dla niej, że zapomniał, że ignorował, że był tak cholernie ślepy na moją miłość do niego. Wiedziałem, że wciąż nie ma pojęcia o silnym uczuciu, którym go darzę, jednak sam fakt, że uświadomił sobie jak źle postąpił, niemal doprowadził mnie do łez. Miałem wrażenie, jakby wszystkie brudy zostały wessane, a my zaczynamy od nowa.

- Tak cholernie mi przykro – wyszeptał. Spuścił głowę, próbując ukryć swój wzrok. Nie zmuszałem go, aby na mnie spojrzał, niech mówi. Nic na siłę. – Odezwij się. Proszę powiedz cokolwiek i… - przerwał, nie będąc w stanie wydusić ni słowa więcej. Gdy zdałem sobie sprawę, że on płacze, natychmiast przyciągnąłem go do uścisku i oplotłem ramionami. Ułożył głowę z zagłębieniu mojej szyi, łaskocząc skórę gorącym oddechem.

- Shh… już dobrze.

Napawałem się tą chwilą tak długo, jak mogłem. Jego oczy moczyły moją koszulkę, jednak w tej chwili to były najcudowniejsze łzy na świecie. Wraz z mocniejszym powiewem wiatru, otulił mnie jego zapach, tak słodki i przyjemny, że zatopiłem nos w jego włosach, nie chcąc już nigdy musieć tego przerywać. To było nawet lepsze niż pocałunek, który pamiętam jak przez mgłę, gdyż byłem mocno pijany, poza tym zmusiłem go do tego. On przecież nie chciał, a ja nie pozwalałem mu się oderwać. Poczucie winy zalewało mnie od środka. Ta chwila była zupełnie inna. Co prawda, z mojej inicjatywy znaleźliśmy się ciasno w siebie wtuleni, lecz on nie zaprzeczał. Wręcz przeciwnie, odpowiadało mu to. Owijając się wzajemnie ramionami, staliśmy w parku, pośród ludzi, którzy rzucali nam zaciekawione spojrzenia. Jednak to się nie liczyło. To była tylko, i włącznie, nasza chwila. Nikt nie mógł tego zepsuć.

W pewnym momencie poczułem, że uścisk się rozluźnia, gdyż Louis delikatnie się ode mnie oderwał. Popatrzył na mnie załzawionymi oczami, które będąc mokre od łez, wydawały się jeszcze piękniejsze. Pociągnął nosem i wbił wzrok w ziemię, unikając mojego spojrzenia.

- Nie, Harreh, nie jest dobrze – odezwał się cichutko. Użył zdrobnienia, które wywoływało na moim ciele miliony dreszczy. Wzdrygnąłem się lekko, nie będąc przyzwyczajonym do tak wielkiej dawki przyjemności rozchodzącej się po moim ciele. – Wszystko zepsułem… i nawet nie waż się mi teraz przerywać- ostrzegł mnie, widząc, że już otwierałem usta, aby zaprzeczyć. Uśmiechnąłem się lekko i na znak zgody, pokiwałem głową. – Chciałbym prosić, żebyś mi wybaczył, ale nie wiem, czy po tym wszystkim to jest jeszcze możliwe. Dopiero niedawno doszło do mnie, zostawiłem cię, kiedy najbardziej mnie potrzebowałeś. Przepraszam. Obiecuję, jeżeli w ogóle zgodzisz się zacząć wszystko od nowa, nigdy więcej nie stawiać nikogo ponad nami.

Jego głos całkiem załamał się przy końcu. Wybuchł gwałtownym płaczem, zarzucając ramiona na moją szyję.

- Ja naprawdę nie chciałem, proszę, Harry – załkał. Nie mogłem oglądać go w takim stanie, więc złapałem jego twarz w dłonie i nakazałem na siebie spojrzeć.

- Hej, Lou, spokojnie. Jest dobrze. Wybaczyłem ci i zrobiłbym to znowu, nawet jeśli byś się ode mnie odsunął na kilkanaście lat.

- Dlaczego? – obdarzył mnie zdziwionym spojrzeniem.

Bo cię kocham

- Bo jesteś moim przyjacielem.

- Nie będziesz musiał, już nigdy. Przysięgam. Narobiłem tyle złego, że nie mógłbym zrobić tego ponownie. Teraz chcę jedynie wszystko naprawić.

Moje oczy złagodniały, gdy ujrzałem jego szczery wzrok. Przyglądałem mu się przez dłuższą chwilę, chcąc wyłapać kłamstwo, lecz nigdzie go nie dostrzegłem. Już nigdy. Przecież obiecał.

Nagle moich uszu doszedł dziwny odgłos. Źródłem dźwięku okazał się być Lou, próbujący powstrzymać się od ziewnięcia. Zachichotałem na ten widok, jednak po chwili zmarszczyłem lekko brwi.

- Jest dopiero południe, jak to możliwe, że już jesteś zmęczony? – coś mi się nie zgadzało.

- Po wczorajszej kłótni dużo myślałem i tak wyszło, że nie spałem całą noc - przyznał się, spoglądając na mnie niewinnie. Westchnąłem z rezygnacji. Czy to w ogóle możliwe, aby Lou nie przespał z mojego powodu całej nocy? Złapałem go pod ramię i pociągnąłem w stronę domu.

Przemierzając park ramię w ramię z chłopakiem, którego kochałem ponad życie, czułem się jak w niebie. Objąłem go w pasie, co powodowało często zdegustowany wzrok ludzi, jednak dla mnie ta sytuacja nie była wstydliwa, wręcz przeciwnie. Brunet nie zaprzeczał, lecz wygodnie oparł się o moje ciało, gdyż oczy i tak mu się już zamykały. To był naprawdę uroczy widok. Walczył ze zmęczeniem w sposób tak zabawny, że nie byłem w stanie oderwać od niego wzroku. Nie robiłem tego nawet, gdy zachowywał się poważnie, ale pomińmy ten szczegół. Powieki co chwilę opadały, jednak zawzięcie z nimi walczył, nie chcąc pozwolić im wygrać. Z jego ust co chwila dobywało się głośne ziewnięcie. Za każdym razem soczyście rumienił się z tego powodu. Było to tak rzadkie zjawisko, że mógłbym je oglądać godzinami. Wiatr rozwiewał jego i tak roztrzepane włosy, sprawiając, iż na jego głowie panował jeszcze większy nieład. Irytowało go to okropnie, co pokazywał poprzez nerwowe przygładzanie kasztanowych kosmyków do czoła. W końcu się poddał, nie mając siły dalej walczyć z pogodą.

Gdy dotarliśmy do domu, chłopaków nie było. Nieco mnie to zdziwiło, ponieważ kiedy mieliśmy dni wolne od wszelakich koncertów, prób, czy wywiadów, zwykle nie wykraczali poza próg budynku. Znalazłem jednak na stole kartkę, obwieszczającą, że Simon poprosił ich o spotkanie, a że nie wiedzieli, kiedy wrócimy udali się tam bez nas.

- Harry, idziesz? – doszedł mnie cichy głos Louisa. Stał już na schodach, prawdopodobnie na mnie czekając. Tętno mi przyspieszyło, gdy zorientowałem się, że nie rzucał słów na wiatr. Pokiwałem głową i oderwałem wzrok od kartki, podążając za nim. Ku mojemu zdziwieniu, nie udał się do swojej sypialni, ale do mojej. Będąc jeszcze przyjaciółmi często spaliśmy w jednym pokoju. Dopiero po chwili zdałem sobie sprawę, że znów nimi jesteśmy, więc stare nawyki wróciły. Uśmiechnąłem się w duchu na tę myśl.

Zamknąłem za sobą drzwi, kierując się w stronę łóżka. Louis zdążył się już zakopać pod kołdrą, spod której wystawała jedynie głowa. Na ten widok bardzo dobrze znane mi ciepło, rozlało się po moim sercu.

           Miłość

           Przystanąłem przy krawędzi materaca, nie wiedząc, gdzie usiąść. Chłopak widząc moje zdezorientowanie, poklepał lekko kołdrę, dając mi znać, bym położył się obok niego. Niemal wskoczyłem na łóżko, owładnięty niespodziewaną radością. Brunet odsłonił krawędź kołdry, pokazując abym pod nią wszedł. Wykonałem jego polecenie, piszcząc w duchu niczym mała dziewczynka. Louis przywarł do mnie całym ciałem, nie pozostawiając między nami żadnej przestrzeni. Odpowiadało mi to, nawet bardzo, lecz mówiąc szczerze, kompletnie się tego po nim nie spodziewałem.

- Ciekawi mnie jedna rzecz – wymamrotał, owiewając mnie słodkim oddechem. Zakręciło mi się w głowie, ale będąc trzeźwym, potrafiłem pohamować swoje chore fantazje. Modliłem się w duchu, aby nie mówił o tym. – Dlaczego mnie wtedy pocałowałeś?

Nadzieje roztrysnęły się niczym bańska mydlana. Teraz nie pozostało mi nic innego, jak odpowiedzieć. Prawdy nie wyznałbym mu nigdy w życiu, zaś kłamstwo może zadziałać, w końcu on już i tak w połowie śpi, więc z pewnością się nie zorientuje. Wybrałem druga opcję, błagając w duchu, aby nie usłyszał zdecydowanie zbyt głośnego bicia serca.

- Ja… - głos niesamowicie mi drżał. Wziąłem głęboki oddech, próbując się opanować… - Myślałem, że to pomoże z powrotem nam o siebie wrócić… oczywiście jako przyjaciele. – dodałem prędko, wiedząc jak dwuznacznie mogło to zabrzmieć. – Poza tym, byłem pijany, nie panowałem nad sobą.

Tego ostatniego zdania mogłem nie dodawać. Zepsuło już i tak beznadziejną konstrukcję. Między nami znów zapadła cisza, przerywana jedynie miarowymi oddechami. Bałem się jego odpowiedzi. Jeżeli się zorientował, wówczas nie postało mi nic innego, tylko…

- Rozumiem. - Jego głos przerwał moje rozmyślania, natychmiastowo zamazując ciemną stronę wydarzeń i odsuwając ją na drugi plan. Dziękowałem Bogu, że choć jeden raz mnie wysłuchał.

Louis po dziesięciu minutach zasnął, prawie całym ciałem na mnie leżąc. Im dłużej przyglądałem się jego idealnej twarzy, tym więcej myśli kłębiło się w mojej głowie.

Słońce powoli wychylało się zza horyzontu, ukazując pierwsze, nieśmiałe promienie. Ciemne niebo zniknęło, pozwalając światłu przebić się przez swoją skorupę. Pierwszy raz od niedawna ciepło wygrywało z zimnem, ogień z lodem. Tak ciężko było się przez niego przebić, jednak w końcu mi się to udało. Pokonałem zamarzniętą wodę, topiąc ją. Sprawiłem, że na niebie znów ukazała się jasność. Tylko na jak długo? Skąd mogę mieć pewność, że ciemne chmury niedługo nie przybędą, odbierając mi wszystko, co zostało na krótko oddane? Niepewność górowała nad wszystkim, obawa przechwyciła to, co powinno do mnie należeć. Czerń kryła się za rogiem, gotowa powrócić w każdej chwili. Żelazne kajdany oplatały moje ciało tyle razy, że chciałem w końcu od nich odpocząć. Ból krępował moje kończyny. Gęste chmury okazały się być najgorszym złem. Ponieważ wiem, że to, czego oczekuję, nigdy nie nastąpi.

* ogromnie przepraszamy za opóźnienie, 8 rozdział postaramy się dodać dużo szybciej x